20 Minutes Till Dawn

Być może jest to kwestia gustu, ale „Vampire Survivors” – zeszłoroczny hit, który zapoczątkował mini-trend na shoot’em up’y roguelike 2D z odpieraniem fal wrogów – nigdy mnie nie wciągnął. Próbowałem go pokochać, umiłować czy polubić – niestety, bez skutku. Studio Flanne najwyraźniej miało co do ”Vampirków” podobne odczucia, bo wzięło pacjenta na stół operacyjny, dodało protezy i nauczyło chodzić, aż powstał „20 Minutes Till Dawn”. Czy jest to gra idealna w swoich założeniach?

20 Minutes Till Dawn to dwuwymiarowy shoot’em up w stylu roguelike stworzony przez studio Flanne. Pierwotnie gra ukazała się we wczesnym dostępie w maju zeszłego roku, czyli sześć miesięcy po debiucie bardzo dobrze przyjętego Vampire Survivors w wersji beta. Recenzowany tytuł nie jest jednak marnym klonem VS, lecz ambitną próbą nadania utartemu schematowi nowych mechanik i własnego charakteru. Zacznijmy więc od opisu mięska gry, czyli rozgrywki.

Zabawa polega na odpieraniu hord potworów przez tytułowe 20 minut. Domyślną formą walki jest korzystanie z wybranej przez nas broni, jednak – co wiedzą gracze zaznajomieni z Vampire Survivors – to ulepszanie postaci o nowe atrybuty stanowi fundament systemu walki. Zabite potwory upuszczają punkty doświadczenia, które podniesione z czasem level-ują naszą postać, co skutkuje możliwością wybrania jednego z pięciu perków. Może to być niemal wszystko, np. większe obrażenia zadawane przez dzierżoną broń, pociski wystrzeliwane w każdą stronę po przeładowaniu broni, ładująca się co jakiś czas bariera ochronna, piorun uderzający pobliskich przeciwników czy latający wokół nas duszek strzelający w losowych kierunkach.

Perków jest aż piętnaście, z czego każdy z nich można ulepszać o trzy dodatkowe atrybuty. W ten sposób nie dość, że możemy w klarowny sposób rozwijać nasze ulubione perki (każdy z nich jest jasno opisany i przedstawia przyszłe ulepszenia), to w dodatku mogą się nawzajem uzupełniać tworząc iście epickie mieszanki. Ogólnie rzecz biorąc, rozgrywka niesamowicie wciąga – patrzenie, jak z każdym nabitym poziomem nasza postać staje się coraz większym prze-koksem naprawdę satysfakcjonuje. Nowością w porównaniu do VS jest fakt, że nasz bohater potrafi także strzelać z broni, co dodatkowo angażuje gracza w rozgrywkę i wprowadza więcej taktyki (bo o ile perki najczęściej wystrzeliwują pociski w losowych kierunkach, o tyle kierunek, w jakim ma paść strzał z broni, nadajemy sami). Rozgrywka wciąga – angażuje i daje satysfakcje, co jest dużym atutem.

Standardowym trybem zabawy jest przetrwanie 20-minut, a gdy nam się to uda, odblokowujemy kolejną z trzech map. Każda posiada inną stylistykę, rodzaj potworów i odmiennych bossów. Bo tak, żeby nie było za łatwo, gra co kilka minut wysyła na nas bossa. Każdy z nich ma unikalny wygląd i wachlarz ciosów, choć jedno ich łączy – wszyscy mają potężny pasek zdrowia. Oczywiście bossowie występowali również w VS (więc nie jest to nowość), aczkolwiek są na tyle różnorodni i ciekawie zaprojektowani, że niejednokrotnie potrafią podkręcić tempo akcji.

Za każdą przeżytą sekundę i zabitego wroga, tytuł nagradza nas punktami ”waluty”, które możemy wydać na zakup nowych postaci, broni i ulepszeń. Bohaterów jest aż 12-stu, z czego każdy z nich posiada z góry określoną ilość serduszek i charakterystyczną umiejętność, np. możliwość robienia uniku prawym przyciskiem myszy czy zmienienie się w odpornego na obrażenia jelenia co 10 sekund. Uzbrojenie również jest najróżniejszej maści – pistolet, strzelba, SMG, miotacz ognia, kusza, miecz itd. Każda z nich ma jasno opisaną liczbę naboi, szybkostrzelność czy obrażenia; nie ma mowy o niedomówieniu.

Co ważne, pieniądze zbiera się naprawdę szybko, więc całą zawartość gry można odblokować raptem po 3-4 godzinach zabawy – to na plus. Jeżeli ktoś potrzebuje dodatkowej motywacji do grania w postaci marchewki na kiju, pozostają jeszcze umiejętności, które możemy kupować i ulepszać. Te są bardzo symboliczne (wprowadzają minimalne ułatwienia do zabawy, liczone wręcz w kilku procentach), lecz jest ich na tyle dużo, że odblokowanie wszystkich może zająć nawet kilka godzin grania. Progres jest szybki, odczuwalny i jasno opisany – ten element uznaję za plus.

Tytuł – co już ustaliliśmy – szybko wciąga, ale i niestety równie szybko potrafi znudzić. Jeżeli odblokujecie całą główną zawartość (mapy, bronie, postacie) i nie chcecie się ”bawić” w wydawanie punktów na wspomniane wyżej ulepszania, to w zasadzie przeszliście całą grę. Co prawda tytuł, poza standardowym trybem przetrwania 20-minut, posiada również dwie inne opcje zabawy: obronę bez końca i szybkie przetrwanie (10-minutowy wariant), jednak niestety są to jedynie proste kalki standardowego trybu. I też nie chce specjalnie krytykować długości gry, bo tytuł kosztuje grosze – zaledwie ok. 25 zł w dniu premiery! Jednak fajnie byłoby zobaczyć dodatkowe, jeszcze nie użyte w innych tego typu grach warianty rozgrywki, jak np. lokalny splitscreen czy tryb online. Być może z czasem twórcy dodadzą do gry tego typu rozgrywkę np. w formie płatnego DLC czy aktualizacji. Niemniej, brak urozmaiceń traktuję jako drobny minus.

Oprawę graficzną cechuje oszczędna paleta barw i styl przywodzący na myśl mitologię Cthulhu. Ogólnie, grafika jest przyzwoita – nie prezentuje nic ekstra, ale i też nie jest brzydka (a na pewno jest ładniejsza niż w Vampire Survivors). Niestety minimalistyczna oprawa często cierpi na swej niskiej czytelności, szczególnie w intensywnych momentach. W grze dominują odcienie szarości, z akcentami koloru białego i czerwonego. Niestety nasi sojusznicy mają identyczny kolor co wrogowie, wybuchy naszych czy wrogich pocisków również wyglądają tak samo, i w ogóle oprawa graficzna prezentuje się mało czytelnie.

Udźwiękowienie – jest, i tyle można o nim powiedzieć. W menu głównym i podczas gry usłyszymy mało ambitne brzdąkanie w postaci muzyki, a dźwięki (np. zbierania expa czy wystrzeliwania strzałów) są po prostu w porządku. Technicznie nie uświadczyłem jakichkolwiek problemów – gra działała płynnie, nie wywalała i nie karmiła mnie bugami. W Internecie można przeczytać o graczach, którzy mają problemem z płynnością w grze, jednak najpewniej jest to kwestia posiadania niedostatecznie mocnego komputera (może nie słabego, lecz niewystarczającego jak na grę napisaną w silniku Unity znanego z problemów ze stabilnością). I warto wspomnieć, że gra posada polską wersję językową, aczkolwiek ta nie obsługuje znaków diakrytycznych („ą”, „ę” itd.), dlatego polecam grać po angielsku – można uznać to za drobny minus.

Podsumowując. 20 Minutes Till Dawn zawiera niemal wszystko, co dało się ulepszyć lub dodać w Vampire Survivors. Lepsze jest niemal wszystko – rozgrywka oparta o czytelne perki i strzelanie z broni, rozbudowany i satysfakcjonujący stały progres czy ładna oprawa graficzna. Jeżeli szukacie alternatywy dla Vampirów w podobniej cenie, osobiście mocno polecam.

 

ZALETY:
+ Satysfakcjonująca, dopracowana rozgrywka
+ Dużo postaci i broni do odblokowania
+ Bossowie, z czego każdy z unikalnym pomysłem na siebie
+ Niska cena (zaledwie 25 zł na premierę)
+ Przyjemna oprawa wizualna…

WADY:
– …która nierzadko jest mało czytelna
–  Na dłuższą metę – brak urozmaiceń

OCENA: 8/10